Afscheid van de meester en de juf

We namen afscheid.
Eerst van juf Mineke Mos
en daarna van meester Gert Hazelhoff.
Daarom twee gedichten:

MOS

mos groeit waar
je het niet verwacht
langzaam langs alle wanden
van deze gebouwen

mos draagt sporen na
we zullen wanneer mos
verdwijnt de resten
dagelijks zacht voelen

mos als een bed
voor duizend kleuters
ze werden toegedekt
met groene liefde, mos

als voering van het hart
fluweel nog de gebaren
voelen van de meesteres
als mos verdwenen is

@

en voor meester Gert:

Hazelhoffmonologen

wie luistert nog
zegt niets meer
maar leent zijn oren
naar de meester

hij is gekomen
en zal daadwerkelijk
ook weer verdwijnen

dit afscheid doet geen pijn
hoewel het eindeloos verleden
in de gebouwen hangt

wie hem nog ziet
is nu niet hier
maar verder dan van Nassau

we luisteren voortaan
naar wat we zeggen over hem
vaarwel meester, vaarwel!

@